Nationaal Park Plitvicemeren

Veel over het Nationaal Park Plitvicemeren gehoord, ook dat het in de zomer heel erg druk is, dus tja dan ga ik maar in de winter.
Het park werd in 1979 op de Werelderfgoedlijst van beschermde natuurgebieden van UNESCO geplaatst.
Het park bezit momenteel 16 meren met daartussen 90 watervallen, het bos in het park is het onderkomen van beren, wolven en zeldzame vogels.

Met de bus vanaf het grote busstation van Zagreb (Autobusni kolodvor) is het een kleine 2 uur rijden, kijk goed bij welke busmaatschappij je een kaartje koopt (retour, ongeveer 14 €), er zijn verschillende dienstregelingen maar je kan geen gebruik maken van een dienstregeling van een andere busmaatschappij.

Plitvicemeren is het oudste en grootste nationale park in de Republiek Kroatië.
Het park ligt in het bergachtige gebied van Kroatië, tussen het Mala Kapela-gebergte in het westen en noordwesten, en het Licka Plješivica-gebergte in het zuidoosten.
In 1997 werden de grenzen van het nationale park uitgebreid en vandaag bestrijkt het een gebied van ongeveer 300 km²

Het meersysteem bestaat uit 16 grote en meerdere kleinere meren, die in elkaar overlopen.
De meren eindigen in indrukwekkende watervallen, met de Korana-rivier onder de voet van de watervallen.

Het Nationaal Park Plitvicemeren biedt bezoekers zeven verschillende routes om het merenstelsel te verkennen en vier wandelpaden.
Het park is het hele jaar open voor bezoekers.

Gelukkig had ik schone sokken bij me.

Gekozen voor route K, ongeveer 18 km, de langste route van het park.
Je loopt langs de meren en watervallen over paden, al dan niet van hout, na een aantal kilomters verdwijn je in het bos, hier komen in de winter ook bijna geen bezoekers.
De paden worden minder, zijn ook minder zichtbaar door gevallen bladeren, hier en daar ligt een plas water.
Het word steeds onduidelijker, waar moet ik heen, het word drassig, en oeps ik zak tot mijn knieën in de modder.
Snel probeer ik uit de modder te komen en verlies mijn schoen.
En dan blijkt, je zit in de middle of nowhere, dan maar op één schoen verder, dat valt niet mee, het is koud, en de paden worden er niet beter op.
Na wat omdwalingen, zie ik vanuit het park de openbare weg, ik zie een opening in de bosjes, (om illegaal het park in te komen??) en besluit verder te lopen op de openbare weg.
Dit loopt stukken makkelijker en ik weet zeker dat ik de goede richting op ga.
Na een lange moeizame tocht bereik ik het eindpunt.
Wat hebben we vandaag geleerd?
Neem schone sokken mee.
Nu ben ik gelukkig niet snel uit m'n hum, al zat ik wel even in me piepzak, niet dat ik mijn schoen had verloren maar meer dat ik de bus niet op tijd zou gaan halen.
Bereid je dus goed voor, het is prachtig, vooral in de winter met al dat sneeuw en ijs, weinig tot geen bezoekers, heerlijk rustig, maar strik je veters goed strak.

 

update 07-2024